Studio Frank Havermans, opgericht in 1999 ontwikkelt strategische interventies in opdracht en op eigen initiatief. Het werk ontstaat vanuit een combinatie voor het sociale aspect van architectuur en stedelijke dynamiek met ontwerptechnische fascinaties voor constructies, zwaartekracht en het taktiele. Zijn werk herdefinieert letterlijk de herkenbare openbare ruimte.
Frank: ‘Bij de gezamenlijke rondgang door de kloostertuin van de zusters Benedictinessen werd verteld dat er een tijdelijke doorgang zal komen door de betonnen schutting vanaf de Kloosterdreef om de tentoonstelling in de tuin van de Onze Lieve Vrouwe Abdij toegankelijk te maken voor publiek. Vooral ook wordt benadrukt dat dit een bijzonder moment gaat zijn, omdat de zusters nooit eerder publiek toelieten in hun privé tuin. Deze doorgang moet verbonden worden door een brug die de diepe sloot overspant. Dat vond ik direct een fantastisch gegeven omdat mijn werk zich vaak bevindt op de grens van een discipline, een ruimte, een provincie, een land. Een grens heeft iets magisch, het maakt nieuwsgierig wat er aan de andere kant is.
Dat geldt in grote mate voor dit klooster dat al 100 jaar een geheim is voor haar omgeving. Het openmaken van een kloostermuur – ook al is het tijdelijk – is niet alleen het maken van een opening maar ook het vanuit vertrouwen voorzichtig openbreken van een systeem. In mijn werk waar ik vaak beeld en functie verbindt, zag ik hier de perfecte uitdaging voor mijn bijdrage aan de h3h biënnale.
In het katholieke geloof met al haar uitingen, van het strenge kloosterleven tot de diepe verwevenheid in de samenleving van alledag, waren de kloosters een begrepen fenomeen. In deze moderne tijd is er om het klooster heen veel beweging. Niet alleen is de stad tot aan de kloostermuren opgerukt, de samenleving ook geheel veranderd. Van een meer gezamenlijke en verzuilde samenleving met gemeenschappelijke waarden naar een individualistische en materialistische samenleving.
Te midden van die moderne wereld, midden in de samenleving, zijn daar nog steeds de de kloosters die juist door afzondering een eigen koers zijn blijven varen met als overtuiging het geloof. De Onze Lieve Vrouwe Abdij is een zogenaamd slotklooster met vroeger als fysieke en symbolische afscheiding een stalen hekwerk bij de ingang. Dit hekwerk en de eenvoudige betonnen kloostermuur die ook voor afscheiding zorgt, zijn de uitgangspunten voor de transformatie naar een hybride werk dat juist uitnodigend toegang verleent tot dit deel van de tentoonstelling in de besloten tuin. De poortbrug met heldere entree splits zich eenmaal binnen de eeuwenlang gesloten kloostermuur in twee. Om de tuin te betreden moet je kiezen welke uitgang je neemt. De linker? De rechter? Je betreedt de wereld van het geloof. In feite maakt het geen verschil maar eenmaal binnen de kloostermuur is de ruimte al anders.