De schilderijen van Judith Krebbekx zijn collages van over elkaar geschoven beelden met een vaak droomachtige sfeer. Ze zijn opgebouwd uit flinterdunne laagjes acrylverf. Ondersteunende kleuren overheersen – bruin, grijs, baksteenrood – en alleen hier en daar lichten details fel op.
Jago Moons’ compositie voor de biënnale is een vocaal werk, a capella, voor sopraan, alt, tenor, bariton en bas. Tekstueel is het werk geïnspireerd op het Hooglied.
De dood begrenst het leven en maakt het in zekere zin tot geheel. Tijdens het leven is de dood echter fundamenteel onkenbaar, net zoals na het sterven er geen terugkeer is naar het leven. Spank Moons probeert deze existentiële kloof te overbruggen en de begrippen dichter bij elkaar te brengen.
“Tragikomische toneelstukken, geschreven met beelden in plaats van woorden”, typeert Elisa Pesapane haar eigen kunst. Altijd borrelt er een verhaal onder het oppervlak, soms meerdere. Het zijn menselijke verhalen, over geboorte en verwachting, of juist mislukking, dood en wanhoop.
De Griekse oudheid was al eens aan bod gekomen, net als de joodse Kaballa en het boeddhisme. Maar Christelijke motieven of thema’s had sieraadontwerper en beeldhouwer Ruudt Peters niet eerder in zijn kunst verwerkt. Het voelde te dicht bij huis.
De beroemdste wijsvinger aller tijden is geschilderd door Michelangelo. Op het plafond van de Sixtijnse kapel positioneerde hij een bebaarde God in de hemel, die met één korte aanraking Adam tot leven wekt. De wijsvinger als leven scheppende toverstaf.
Rariteitenkabinetten, anatomische archieven en een flinke dosis van haar eigen – niet geringe – verbeeldingskracht. Dat zijn de ingrediënten waar Carolein Smit haar kunst uit destilleert. “Ik gebruik ook regelmatig devotionalia en Bijbelse taferelen”, vertelt de keramist. Smits figuren zijn deels monster of freak, maar ook aaibaar en aandoenlijk.
Schilderen is voor Bernardien Sternheim een manier om grip te krijgen op emoties en die te uiten. Dat doet ze via mensfiguren. Soms beeltenissen van zichzelf, vaker personen die aan haar fantasie zijn ontsproten en doen denken aan het werk van surrealist Pyke Koch (1901-1991).
René van Tol staat in een traditie van katholieke kunstenaars. Zijn schilderijenserie Moeder en zoon is daar een bevestiging van. De zeven doeken behandelen stadia uit het leven van Maria, van Annunciatie tot Pieta, thema’s die al duizenden keren zijn verbeeld maar nog steeds springlevend zijn.
Kaïn van Tijmen van Tol houdt het tussen een opera en een oratorium, een vocaal werk met een doorgaans geestelijke inhoud. De componist richt zich niet op grote implicaties van Kaïns moord op Abel, maar op de emoties die hem dreven.