De inspiratie voor haar schilderijen vindt Romee van Oers altijd dichtbij, in het wapperen van de lakens in de wind, het rollen van een voorwerp over de vloer of in een bepaalde lichaamshouding van haar zus die haar ontroert. Die observaties registreert ze met de camera. Het gaat haar vooral om de beweging die de voorwerpen ten opzichte van elkaar maken. De spanning van het moment die in de foto is vastgelegd abstraheert ze tot driedimensionale stillevens, waarvan ze schetsen maakt. De schetsen projecteert ze op doek: “Zodat ik kan bepalen welke schilderbeweging ik moet maken. Het is dan nog niet meer dan een illusie, een mogelijkheid.” De beweging die nodig is voor het beoogde beeld oefent ze eerst een paar keer ‘droog’. Afhankelijk van de grootte van het werk bevestigt ze brede kwasten op een plank die ze van veel of weinig verf voorziet. Die plank gebruikt ze als een verlengstuk van de arm waarmee ze in één gebaar een kleur op het doek zet.

Zonder titel 2023
Op de vraag om een werk voor buiten te maken, bedacht Romee een cilindervormig schilderij. Rondom een zuil waren twee doeken aangebracht die elkaar overlappen. Ze vormden een statisch object waarbinnen de schildering kan bewegen. Daarmee markeerde ze een kruispunt in de route waar de dichte begroeiing zich opende en het daglicht weer volop kon binnenvallen. Met de groene en blauwe pigmenten die ze op deze doeken aanbracht, verbondt Romee het blauw van de lucht met de groenen van het gras en het struweel van de tuin. Ze bereikte met de schijnbaar eenvoudige kwaststreken een dynamisch evenwicht, waarin veel energie werd samengebald. De kijker werd uitgenodigd om rond het werk te lopen en zo deel te worden van deze verstilde beweging.