Voor Kathrin Schlegel is de locatie voor een beeld essentieel en leidend bij het bedenken en maken ervan. Haar kunstpraktijk bestrijkt een breed scala aan materialen en procedés. De ene keer beperkt ze zich tot een subtiele ingreep, een andere keer pakt ze juist stevig uit met grondig archiefonderzoek, ruimte vullende installaties, audiovisuele projecten of monumentale beelden voor de openbare ruimte. Ze gaat steeds in dialoog met de gegeven setting en zoekt daar naar diepere betekenislagen.

Cloth 2023
Voor de kapel van de norbertinessen ligt een kleine vijver met daarin een eilandje dat niet toegankelijk is voor bezoekers. Erboven zweefde, als een soort geestverschijning, een bescheiden beeld van dun roestvrij staal. Subtiel glinsterend in het zonlicht leek het een doek of sluier die een hoofd omsluit. Zo nu en dan zorgde het spiegelende oppervlak er voor dat het bijna opgaat in het groen van de omgeving. Cloth refereert hiermee aan religieuze praktijken en tradities, maar ook aan de rol die het beeld van de vrouw en het vrouwelijke lichaam in Abrahamitische religies speelde en speelt. Het verhullen van het vrouwelijke haar wordt vaak gezien als een teken van patriarchale overheersing. Tegelijkertijd blijft het dragen van een hoofddoek voor sommige vrouwen in verschillende culturen en gemeenschappen een betekenisvol spiritueel accessoire. Door de associatie met de rouwende Maagd Maria die haar dode zoon op schoot draagt is deze doek ook symbool van verdriet en troost.” Met dit ambivalente en iconografsch complexe object zette Schlegel de beschouwers op subtiele wijze aan het denken over hun opvattingen over ‘de vrouw’ en ‘het vrouwelijke’, over onderdrukking, keuzevrijheid en zelfbeschikking. Maar ook over respect, moederschap, rouw en religiositeit. Opvattingen die, net als het beeld zelf deed, kunnen verschuiven, draaien en veranderen.