De schilderkunst van Ine Vermee is sober en ingetogen. Met haar abstracte werk sluit zij aan bij dat van illustere voorgangers zoals Jan Schoonhoven, voor wie de zuiverheid van de kleur wit en het spel van licht en schaduw leidend waren. Ze experimenteert met verschillende soorten verf, plaatst vlakken naast of over elkaar en onderzoekt hoe haar monochrome werk zich verhoudt tot de ruimte eromheen. Zelf zegt ze daarover: “In deze tijden van overmatige akoestische en visuele prikkels probeer ik met mijn werk momenten van reflectie en ingetogenheid te realiseren.” Juist in die beperking tot het witte vlak schuilt de rijkdom van haar werk. Als je een tijdje naar haar objecten kijkt ontdek je dat er nooit sprake is van maar één soort wit en dat er, afhankelijk van het omgevingslicht, talloze variaties van deze ‘niet-kleur’ kunnen bestaan.

Lichtkapel 2023
In haar onderzoek naar de invloed van licht op onze waarneming, put Vermee al jaren inspiratie uit de kennis die daarover binnen het vakgebied van de architectuur is opgedaan. En nu hebben de curatoren haar gevraagd voor het eerst zelf een architectonische vorm te ontwerpen die een plaats heeft gekregen in de buitenruimte bij de Sint Paulusabdij. Met houten lamellen bouwde ze een ovaal paviljoen waarin een ruimte schuilgaat die door een s-vormige muur in tweeën wordt gedeeld. De verticaal gemonteerde lamellen omhullen die binnenwand, maar laten toch licht van buiten toe en bieden de bezoeker de mogelijkheid om ook binnen contact met de omgeving te houden. De golfbeweging van de binnenmuur refereert aan het oude Chinese yin-yangsymbool, waarmee zowel rust als beweging wordt gesuggereerd. De bovenkant van het paviljoen is open en biedt zicht op de hemel. Door veranderende weersomstandigheden en het ritmisch spel van licht dat door de lamellen schijnt, wordt de bezoeker ondergedompeld in dat cyclische licht en wordt fysiek onderdeel van het spel van licht en schaduw.

Met financiële steun van Mondriaan Fonds, Prins Bernhard Cultuurfonds, Stichting Stokroos.