Voor Elise ’t Hart, die opgroeide in een muzikantenfamilie, is geluid als vanzelfsprekend het materiaal geworden waarmee ze werkt. Met haar podcasts, workshops, composities en installaties zet ze ons gehoor op scherp: “We zijn zo gefocust op beeld (eerst zien dan geloven) dat we haast vergeten hoe geluid ons dichtbij ons voelen brengt. Geluid is immers trilling, soms letterlijk voelbaar.” In 2013 richtte ze het Instituut voor Huisgeluid op, een groeiende verzameling van geluiden in en rond ons huis, die ze archiveert en documenteert. “We leggen tegenwoordig bijna ons hele leven vast met foto’s op onze telefoon. Maar vertrouwde geluiden vergeten we vaak op te nemen.”

Obscùlta – Luister 2023
Tijdens een wandeling door de kloostertuin, viel Elises oog op het quarantainehuisje, een houten hut waar zusters die besmet waren met tuberculose zich konden afzonderen. Ze maakte voor dit bouwsel een compositie die de bezoeker even meeneemt in het leven van de zusters. De geluiden zijn verzameld toen ze in 2022 enkele dagen te gast was en meekeek, at, las, zong en werkte in het ritme van de zusters. Het allereerste woord in de Regula Benedicti, de kloosterregel van de heilige Benedictus, Obscùlta, vormde daarbij haar leidraad. Het is latijn voor ‘luister’. In haar werk ervoer ze stilte voorheen als tussenmoment, als een soort leegte of rustpunt. In het klooster kreeg de stilte een geheel andere betekenis: “Hier is de stilte hoofdonderwerp. In de stilte gebeurt het: in de stilte kan je luisteren.”

De compositie begon met het subtiele geluid van het afstrijken van een lucifer, het tikkend uurwerk van de kerkklok en het ruisen van de kleding van de zusters. Daarna nam de intensiteit toe met onder andere het geluid van het snijden van een krop sla, het draaien van de droger of het vegen van de vloer op het ritme van de klok. Het zijn de geluiden van een dag in de abdij. Aan het einde van de compositie viel de tijd stil en hoorde je alleen nog de klanken van het Salve Regina.