De schilderijen van Robert Zandvliet zijn meestal behoorlijk groot. In zijn vroege werk koos hij alledaagse voorwerpen als onderwerp, zoals een televisiescherm, een haarspeld of een autospiegel en blies die, sterk vereenvoudigd, op tot grote formaten. Van daaruit verkende hij gaandeweg meer onderwerpen: het landschap bijvoorbeeld, en het bioscoopscherm, maar altijd vormen ze slechts een aanleiding om te kunnen schilderen en zijn ze zelden direct herkenbaar. De schilder daagt zichzelf vooral uit om problemen op te lossen die te maken hebben met de bouwstenen van de schilderkunst: vorm, kleur en de actie van het schilderen zelf.

 

Crucifix Torso II (2018)

Lange tijd kwam de menselijke figuur niet voor in het werk van Robert Zandvliet. In de serie Stage of Being (2017) verschijnt die voor het eerst: een sterk vereenvoudigde mensfiguur die, op de rug gezien, de wereld voor zich aanschouwt en zo een brug slaat tussen ons, als kijker, en dat wat de schilder letterlijk en figuurlijk voor ons verbeeld heeft. In Crucifix Torso II zien we de afgebeelde figuur van voren, een gekruisigde, met het hoofd gebogen. Armen en benen ontbreken, net als de dwarsbalk van het kruis. Dat is een keuze die de compositie bepaalt, maar het maakt het beeld ook dramatischer en aangrijpender dan de afbeelding van een compleet kruisbeeld. Het doek hing hoog achter het altaar, waar normaal gesproken een sculptuur van de gekruisigde Christus te zien is.

schilderij hangt in een kapel

Crucifix Torso II, 2018

schilderij hangend in een kapel

Crucifix Torso II, 2018