Piet den Blanken startte zijn loopbaan begin jaren zeventig als dokalaborant en fotograaf bij het Brabants Dagblad in ’s-Hertogenbosch. In die tijd volgde hij ook een opleiding reportagefotografie aan de fotovakschool in Apeldoorn. 

Vanaf 1978 maakte hij vele, vaak verre reizen als zelfstandig fotograaf met de specialisatie sociale en economische onderwerpen. “Ik ben nooit gaan reizen uit nieuwsgierigheid naar een land. Ik ging naar Nicaragua omdat ik de revolutie wilde fotograferen. Naar El Salvador omdat ik daar het verzet wilde fotograferen. En nog steeds. Onlangs ben ik weer in Guatemala geweest om te fotograferen onder wat voor omstandigheden suikerrietkappers moeten werken. Niet omdat het zo’n mooi land is.” (Uit een interview in BN DeStem, 7 maart 2015: Sociaal onrecht als grote inspiratiebron)

Den Blanken documenteerde vooral de zogenaamde onderkant van de samenleving. Hij fotografeert werk- en leefsituaties, legt vast hoe mensen met elkaar omgaan, hoe acties worden gevoerd, hoe mensen opkomen voor zichzelf, hoe er honger wordt geleden, hoe mensen op de vlucht slaan: “Het zijn vaak heel krachtige mensen die oplossingen vinden die wij nooit zouden bedenken. Ik word niet ontmoedigd, maar juist aangemoedigd, als ik zie hoeveel veerkracht zij hebben.” 

Zijn reportages werden gedistribueerd door fotobureau Hollandse Hoogte en gepubliceerd in landelijke en regionale dagbladen, vakbondsbladen en opinie-tijdschriften. Piet den Blanken maakte ook diverse fotoboeken, over uiteenlopende onderwerpen als het dorpsleven in Brabant, justitie, burgeroorlogen, mantelzorgers en prostitutie. 

Voor de komende biënnale maken de curatoren, in samenspraak met de erven van de fotograaf, een selectie uit dit oeuvre, waarbij het doorzettingsvermogen van de mens en het geloof in een betere toekomst het uitgangspunt vormen.