Piet den Blanken startte zijn loopbaan als dokalaborant en fotograaf bij het Brabants Dagblad in ’s-Hertogenbosch en volgde een opleiding reportagefotografe aan de fotovakschool in Apeldoorn. Vanaf 1978 maakte hij vele, vaak verre reizen als zelfstandig fotograaf met de specialisatie sociale en economische onderwerpen. “Ik ben nooit gaan reizen uit nieuwsgierigheid naar een land. Ik ging naar Nicaragua omdat ik de revolutie wilde fotograferen. Naar El Salvador omdat ik daar het verzet wilde fotograferen. En nog steeds. Onlangs ben ik weer in Guatemala geweest om te fotograferen onder wat voor omstandigheden suikerrietkappers moeten werken. Niet omdat het zo’n mooi land is.” (Uit een interview in BNDeStem, 7 maart 2015: Sociaal onrecht als grote inspiratiebron.)

Den Blanken documenteerde vooral de zogenaamde onderkant van de samenleving. Hij fotografeerde werk- en leefsituaties, legde vast hoe mensen met elkaar omgaan, hoe acties worden gevoerd, hoe mensen opkomen voor zichzelf of juist op de vlucht slaan, hoe er honger wordt geleden: “Het zijn vaak heel krachtige mensen die oplossingen vinden die wij nooit zouden bedenken. Ik word niet ontmoedigd, maar juist aangemoedigd, als ik zie hoeveel veerkracht zij hebben.”

Juist dat doorzettingsvermogen en het geloof in een betere toekomst, zowel van Piet den Blanken zelf als van de mensen die hij fotografeerde, vormden de aanleiding om zijn werk op te nemen in deze biënnale rondom het thema Geloof. De mens zoekt houvast, verbinding met zowel de aardse als on(be)grijpbare aspecten van het bestaan, een worsteling die in Piets foto’s aangrijpend, maar even zo vaak stilletjes, in beeld wordt gebracht.

De foto’s kwam je op verschillende plaatsen langs de route tegen.