Martin en Inge Riebeek reizen al meer dan tien jaar over de hele wereld om video’s te maken voor hun project The Essential, dat inmiddels ruim 500 portretten omvat. Waar ze ook komen, in New York of Accra, Mexico Stad of Athene, steeds is het hen te doen om het vastleggen van dat ene magische moment: de eerste ontmoeting met de ander. Daarbij worden ze geïnspireerd door het gedachtegoed van de filosoof Emmanuel Levinas (1906-1995) die zei dat in het aanschouwen van het gelaat van de ander zich iets kan openbaren van het goddelijke. Vanuit een oprechte betrokkenheid stellen ze die ander keer op keer die ene vraag: wat is voor jou de essentie van het leven? Een vraag die eigenlijk te groot lijkt om te stellen, maar die steeds opnieuw indringende en ontroerende antwoorden oplevert.

 

Home/Hope (2011-2021)

Dankzij de eenvoudige trapgevel, het pannendak en de schoorsteen lijkt het oude ketelhuis naast de Sint Paulusabdij op een huisje zoals een kind dat zou tekenen. Dit bracht Martin en Inge Riebeek op het idee om uit de verzameling portretten van The Essential een selectie te maken rond de begrippen thuisgevoel en migratie. De meeste van de getoonde portretten zijn gemaakt in Nederland. We ontmoeten twee jonge vrouwen die teruggestuurd worden naar Armeni , een Marokkaanse man die zonder verblijfsvergunning in Brussel leeft, een Syriër die verlangt naar zijn vaderland en een vrouw die geadopteerd is uit Sri Lanka en op het punt staat haar biologische moeder op te zoeken. Uit de verhalen die de mensen vertellen blijkt hoe sterk het verlangen naar een thuis is en hoe ontwrichtend het kan zijn als mensen zich genoodzaakt zien hun vertrouwde omgeving te verlaten. De nieuwe portretten van de bewoners van de kloosters vormen een actuele aanvulling op deze reeks: zij maakten ooit de keuze hun eigen huis te verlaten en van de abdij hun nieuwe thuis te maken.

 

Love wins (2013-2021)

Martin en Inge Riebeek spreken de mensen die in hun videoportretten figureren spontaan aan op straat. Wanneer iemand open staat voor een nadere kennismaking en wil vertellen wat voor hem of haar belangrijk is, nemen ze enkele uren de tijd om verder te praten. Samen komen ze zo tot de kern van het verhaal dat in een paar minuten verteld zal worden. Uiteindelijk volgt de opname. Altijd vertellen de mensen hun verhaal uit het hoofd, in één take. Of ze nu bij een bank werken of op straat leven, welbespraakt zijn of zelden hun stem laten horen: iedereen kan op een authentieke manier zijn of haar verhaal vertellen. Ze kijken ons daarbij recht in de ogen: zo is het als de ene mens de ander ontmoet. Ieder portret stelt ook een vraag aan de kijker: dit is mijn verhaal, maar wat is het jouwe?

In deze film, die bestaat uit negen portretten, komt de kindertijd op allerlei manieren aan de orde. Een Amerikaanse vrouw vertelt hoe misbruik en verwaarlozing in haar jeugd het startpunt waren voor een turbulent leven, dat pas tot rust kwam toen ze het geloof vond. Een vader in Parijs vertelt hoe zijn pasgeboren dochtertje vecht voor haar leven. Een vrouw in Istanbul heeft besloten haar kinderen geen gearrangeerd huwelijk aan te doen, omdat ze zelf een man heeft van wie ze niet houdt. Een moeder in Nairobi werkt in de prostitutie, zodat ze haar kinderen te eten kan geven. In deze videoportretten is te zien hoe weerbarstig de realiteit voor deze mensen is en hoe ze knokken voor een waardig bestaan. Ondanks alles blijven zij hopen en blijven ze zich inspannen voor een betere toekomst voor hun kinderen. De titel van de film onderstreept dat optimisme: de liefde wint.