Loek Grootjans is gefascineerd door de sporen die wij op deze wereld achterlaten. Sporen die iets vertellen over wie wij zijn en wat we deden. Hij wil dergelijke sporen traceren en hergebruiken. Hij begon daarmee door als schilder nieuw pigment te maken met de verfresten die hij van zijn ateliervloer schraapte. Sinds 2008 archiveert en documenteert hij ook zaken buiten zijn eigen leef- en werkomgeving. Als een forensisch onderzoeker is hij op zoek naar alles wat hem als mens en kunstenaar raakt. Daarbij heeft hij een voorkeur voor de vaak onooglijke restanten uit het leven van onze voorgangers. Zo verzamelde hij grond in het dorp waar Vincent van Gogh werd geboren, olijven uit de boomgaard van Leonardo da Vinci, maar ook haren van overleden lievelingsdieren komen in aanmerking voor opname in zijn Storage for Distorted Matter. Dit zoeken en ordenen heeft als doel vat te krijgen op de complexiteit van de wereld en de positie van de kunstenaar daarin. Loek Grootjans wordt gedreven door het verlangen om het leven zelf te vatten. De onmogelijkheid daarvan zou hijzelf een ‘hoopvol’ falen noemen.

Logica voor de illusie 1990
In 1988 liet Loek Grootjans zich gedurende een maand opsluiten in een geheel verduisterde kamer. De ramen waren geblindeerd, kieren dichtgeplakt en voor de zekerheid werden ook zijn ogen bedekt. Op zoek naar een visueel nulpunt wilde hij zichzelf bevrijden van externe prikkels en letterlijk in zijn eigen hoofd kijken. Na een aantal dagen in het donker werd het zwart in zijn hoofd verdrongen door een roodbruine kleur. Toen na een maand de pleisters van zijn ogen werden verwijderd en hij voorzichtig weer aan het licht moest wennen, kleurde de wereld om hem heen donkergroen. Hierna maakte hij jarenlang monochrome schilderijen in de kleuren roodbruin of groen, als een hommage aan het alles en aan het niets.

Storage for Distorted matter: The Liquid Files 2008 / heden
The Liquid Files is een zich nog steeds uitbreidende verzameling van meer dan driehonderd fessen, gevuld met de in water opgeloste stoffen die Grootjans heeft verzameld. Daarmee is dit het grootste en meest omvattende onderdeel van Storage for Distorted matter. Loek Grootjans nummert en dateert de fessen en beschrijft de vindplaats, het tijdstip en de handeling die nodig was om de inhoud te verzamelen. De beschrijvingen van geur, smaak, vorm of het moment van vergaren monden soms uit in mijmeringen van de kunstenaar. Zo kun je lezen dat hij op 7 augustus 2012 voor het eerst dat seizoen mosselen at: “De mossel zwemt niet graag. Hij blijft het liefst op zijn stek met zijn soortgenoten. … Hoe komt een mossel uit de Waddenzee dan in de Oosterschelde terecht? Hoe echt is dan het water van de Oosterschelde? Hoe echt is water überhaupt? Dat zijn essentiële vragen voor de magazijnmeester.”