In het werk van Lisette de Greeuw spelen structuren een belangrijke rol. Ze ontwikkelde een eigen beeldtaal op basis van borduurpatronen die ze vult met driehoekjes, lijnen en arceringen. Tijdens het vaak langdurige, repetitieve werkproces maakt ze natuurlijk weleens een vergissing en door die fouten ontstaan er steeds verdere afwijkingen van het oorspronkelijke ontwerp. Het is juist deze combinatie van systeem en toeval die haar boeit. Zo stelt ze vragen bij haar eigen beeldtaal, onderzoekt ze de mogelijkheden en tekortkomingen van communicatiesystemen en vraagt ze zich af wat er gebeurt met betekenis als beelden of teksten omgezet of vertaald worden. Wat als je met dezelfde middelen toch net iets anders communiceert? Met het wiskundige raster onder haar werk creëert ze een bepaalde afstand tot de kijker, maar biedt ze ook een ingang. Ze suggereert immers een systeem waarmee haar werk te ontrafelen zou zijn.

Many forms of dappled light 2023
Op een zonnige dag in de lente van 2022 bezocht Lisette de Greeuw samen met de curatoren voor het eerst deze kloostertuin. Op de driesprong die gemarkeerd wordt door een vrijstaande boom in een rond perkje, viel haar oog direct op wat de Engelsen zo mooi ‘dappled sunlight’ noemen. De dansende vlekjes zonlicht die door het bladerdak op de beschaduwde grond vallen legde zij vast in uit zandsteen gekapte vormen. Zo intensiveerde zij de terloopse ervaring van het licht dat, in onwrikbaar steen gevangen, ook zichtbaar blijft als de zon niet schijnt.

Notation language_04_03 2023, Eventuation (Yellow – Orange – Red – Purple – Blue – Green) 2023
Meermaals tekende of schilderde Lisette een uitvergroting van haar ruitpatroontekeningen op een bestaande vloer. Maar om dit werk voor de zogenaamde misdienarengang te maken kopieerde ze eerst de vloer zelf: “Ik ben begonnen aan een onderzoek om de terracotta tegels na te maken die zich op de vloer bevinden van Sint-Catharinadal. Door verschillende kleisoorten te gebruiken, verschillende baktemperaturen en verschillende soorten ‘Terra sigillata’, stel ik een palet van kleuren samen die in lijn zijn met de bestaande tegels en tegelijkertijd een net-iets-anders palet vormen.” Ze maakte de mallen voor de tegels zelf en vulde deze met klei: echt ‘monnikenwerk’ met de veel herhaalde handeling van vullen, afstrijken en laten drogen. Vervolgens testte ze verschillende glazuren waarmee het patroon op de tegels getekend werd. Tijdens dit arbeidsintensieve proces droogden enkele tegels krom op, soms brak er een of er ging iets mis met het glazuur. Daarmee week haar hertaling van de vloer af van de oorspronkelijke die eronder schuil gaat maar getuigden beide vloeren van een proces van toegewijde herhalingen van een handeling. Het complexe borduurwerk dat ze speciaal voor deze tentoonstelling maakte, gaf samen met de vloer een goed beeld van haar onderzoekende spel met systeem en toeval.