Of hij nu in een op hout gestookte auto door het voormalig Oostblok rijdt of in een zelfgebouwd vliegtuig over de Sahara vliegt, Joost Conijn stelt zichzelf doelen die onmogelijk lijken en vaak alleen haalbaar zijn met de hulp van mensen die hij bij toeval op zijn pad tegenkomt. Zijn nieuwste project is de bouw van zijn eigen huis, een eigenzinnige doorzonwoning die hij zelf op fietskracht met de zon kan laten meedraaien, zodat het daglicht optimaal benut wordt.

Vliegtuig (2000)

Veel mensen verklaarden hem voor gek, maar dat weerhield Joost Conijn er niet van om eigenhandig een vliegtuig te bouwen. Met onder meer een oude Subaru-automotor, een tweedehands houten propeller en de wielen van een motorfiets kreeg hij het voor elkaar. Over de weg vervoerde hij het naar Marokko, om daar vervolgens, buiten het zicht van de autoriteiten, vliegpogingen te ondernemen. En jazeker, het lukte hem om los te komen van de aardbodem. Nu hangt het hier, tussen de bomen, als een droombeeld  én als bewijs dat niets onmogelijk is.

 

Siddieqa, Firdaus, Abdallah, Soelayman, Moestafa, Hawwa en Dzoel-kifl (2004)

We volgen zeven kinderen, tussen de 3 en 13 jaar oud, die zich al spelend door de dag bewegen. Op een onbestemd en uitgestrekt terrein – waar aan de horizon af en toe een fabriek of een treinspoor te zien is – rijden ze rond op zelf in elkaar geknutselde fietsen, skelters en brommers, waden ze door modderplassen, slopen een caravan of bakken een ei op een campinggasbrander. Het zijn de kinderen van een Nederlands gezin dat, aan de rand van een gekraakt haventerrein onder de rook van Amsterdam, leeft naar de leer van de islam. Met de camera registreert Conijn hoe ze in de zomer buiten slapen, aardappels poffen boven een vuur en stoeien met hun honden en met elkaar. Vindingrijk en onbevangen vinden ze hun weg. Ze leven het ideaal van opgroeien in volkomen vrijheid, los van alle conventies en restricties van de maatschappij. Tegelijk rijst de vraag hoe lang dit alternatieve leven houdbaar is. Joost Conijn maakte de film als een ode aan de poëzie van het ongerijmde.