Opgeleid tot schilder en fotograaf ontdekte Delphine Courtillot in 2015 de mogelijkheden van het werken met keramiek. Wat haar aantrok was het feit dat het gebruik van dit materiaal teruggaat tot in de prehistorie: “Met gebaren die verband houden met het boetseren van klei, die in de loop der eeuwen zijn ontwikkeld en door miljoenen handen oneindig werden herhaald, probeer ik opnieuw contact te leggen met archaïsche krachten. Het boetseren van klei wordt zo een middel om te luisteren naar voorouderlijke stemmen.” Ze put inspiratie uit de vormentaal van prehistorische kruiken en antropomorfe amuletten, zaken die verweven zijn met een oeroude animistische cultuur. Die verbindt ze met organische vormen als mineralen, koralen, rotsen en takken. De intieme relatie die onze verre voorouders hadden met de natuur houdt haar als kunstenaar al langer bezig en zoals velen is ze ongerust over de ecologische problemen van deze tijd. Met haar sculpturen hoopt ze die eeuwenoude band in herinnering te brengen.

Het oog 2023
Bijna per toeval stuitten de curatoren op de keramische tableaus waarmee Delphine Courtillot aan het experimenteren was. Elk van deze met de hand gevormde reliëfs heeft ze beschilderd met diverse kleuren glazuur en transparante engobes, waardoor er speelse keramische schilderijtjes ontstonden die de fantasie aan het werk zetten. Het was precies wat ze zochten voor de gevel van de kapel van Sint-Catharinadal. Reagerend op het spel van licht en schaduw dat de takken en blaadjes van de bomen voor de kerk op die gevel spelen maakte Delphine een serie van honderdtien reliëfs met elke hun eigen vorm en maat: “Met deze nieuwe werken probeerde ik een refectie op de tijd te geven: de tijd van mossen die groeien terwijl ze bewegen, de tijd van koraalgroei, de tijd die nodig is om een techniek te ontwikkelen, de snelheid waarmee een pottenbakker een pot moet draaien en de ‘diepe tijd’ van geologische en kosmische schaal.”