Hij is opgeleid als schilder, maar raakte steeds meer geïnteresseerd in tijd, door onderzoek naar de aard van fotografie en film. Door verleden, heden en toekomst samen te smelten tot verbluffende momenten van temporele elasticiteit, presenteren zijn werken diepgaande en ontroerende filosofische beschouwingen over onze perceptie van tijd en realiteit, geheugen en ervaring, waarheid en fictie.
Sinds de eerste video’s uit het midden van de jaren negentig wint zijn werk snel aan complexiteit. En met de introductie van digitale media begin 2000 ontwikkelt het zich tot een vrijwel volledig synthetische beeldpraktijk, die hem in de voorhoede van de nieuwe mediakunst plaatst. Met betrekking tot dat “synthetische beeld” bedacht David Claerbout in 2018 de term dark optics, waarmee hij de veranderingen binnen onze beeldcultuur en de toekomst van op lenzen gebaseerde media definieert. Zijn stelling is dat met de overgang van analoge naar digitale lensgebaseerde media steeds meer een product is geworden van AI, big data, etc. waardoor het vertrouwenssysteem dat door het fotografische beeld wordt bevorderd steeds meer onder druk komt te staan. David Claerbout is vooral geïnteresseerd in de effecten van digitale beelden op ons “metabolisme”: d.w.z. hoe onze fysieke en zintuiglijke reflexen veranderen als reactie op stimuli in een steeds digitalere omgeving.
Hij had talrijke internationale solotentoonstellingen, waaronder: Garage Museum, Moskou (2021), Galerie Rudolfinum, Praag (2020); Kunst Museum Winterthur (2020); Kunsthaus Bregenz (2018); Schaulager, Basel; MNAC, Barcelona (2017); Städel Museum, Frankfurt; KINDL, Berlijn (2016), Marabouparken Konsthall, Sundbybert, Zweden (2015); Nederlands Fotomuseum, Rotterdam (2014); Secession, Wenen, Oostenrijk; Tel Aviv Museum, Tel Aviv, Israël; Parasol unit, Londen (2012); SFMOMA, San Francisco; WIELS, Brussel, België (2011); De Pont museum voor hedendaagse kunst, Tilburg, Nederland (2009) en (2016); Pompidou Center, Parijs, Frankrijk (2007); Kunstmuseum, St. Gallen, Zwitserland (2008); en Van Abbemuseum, Eindhoven, Nederland (2005).