Iedereen raapt weleens een kastanje, schelp of steentje op dat je toevallig tegenkomt, omdat het een mooie vorm heeft, lekker in de hand ligt of iets intrigerends heeft dat je even doet stilstaan. Martin Belou heeft van deze fascinatie zijn werk gemaakt. Het eenvoudige ‘schopschuurtje’, ooit de bergplaats van spades en ander gereedschap, werd omgetoverd tot een tempel der natuur. Op de lemen tafel stonden ‘trouvailles’ en sculpturen waarin gevonden voorwerpen of materialen van plantaardige, dierlijke en minerale oorsprong werden verwerkt. Het zette de zintuigen op scherp. De monumentale tafel had iets weg van een werkbank, een altaar of een kosmisch atelier. De geur van dennenhoutteer en de hele setting wekten de indruk dat iemand of iets bezig was dingen te repareren, te laten groeien of een recept te creëren – alsof een onzichtbare kracht deze plek beheerste. Martin Belou: ‘Als ik in God geloofde en me zijn werkplaats moest voorstellen, zou het er precies zo uit zien. Mijn opvatting van het heilige is sterk verbonden met de natuur en onze relatie ermee. De natuur en het leven beschouw ik als het ultieme heilige.’

Het vocabulaire van de kunstenaar varieert van onbeduidend materiaal – zoals konijnenkeutels, welbeschouwd een klein beeldhouwwerk gemaakt van gras – tot zeldzame dingen. Uit deze sculpturen spreekt verwondering over de duizelingwekkende, onuitputtelijke rijkdom aan texturen en vormen in de natuur. Er zijn grappige vormverwantschappen te ontdekken: de schelpenlamp lijkt ook op een kwal, een paddenstoel of zonnestelsel. Martin Belou ziet de wereld als een groot levend organisme of web waarin alles met elkaar verbonden is.

De sculpturen werden opgebouwd uit materialen die door processen als groei, sedimentatie, afzetting of opeenhoping in de loop van de tijd zijn gevormd. De vorming van marmer kost miljoenen jaren en een schelp groeit in ringen mee met het dier totdat het in een paar jaar tijd van enkele millimeters uitgroeit tot een volwaardige schelp. Op deze wijze zit het onmetelijke begrip van tijd in de sculpturen vervat. Wanneer het oog langs de verschillende voorwerpen gleed, drongen al die verschillende tijdlagen langzaam door. De titel ÉON – een enorm lange tijdspanne, een eeuwigheid – versterkte dat besef.