Vijf ‘medaillons’ waren uitgestrooid over de kloostermuur, als een serie spirituele dromen. Dromen scheppen ruimte om op een andere manier tot de wereld te behoren en de realiteit te overstijgen. De plant- en bloem-motieven in Autel I, Frans voor ‘altaar’, weerspiegelden de overvloed, vitaliteit en energie van de idyllische Heilige Driehoek. De poort stond voor verandering en is een aansporing jezelf naar een andere plek te projecteren. De vleugels van de engelen bovenin symboliseerden lichtheid als kracht en de wens tot verheffing.

Luisterend naar de gezangen van de zusters tijdens de Completen (dagafsluiting in gebed) kreeg Armel Barraud het idee voor Autel II. Het abstracte weefsel drukte hun spirituele verbondenheid uit. Het middendeel van Autel III bevatte een repetitief motief van armen en handen die elkaar vasthielden, en samen een stevig, beschermend netwerk vormden. Elk lid probeert immers met haar handelen bij te dragen aan de harmonie van de groep, door zich met anderen te verbinden en tegelijk ieders eigenheid te omarmen. De adem van het engelenkoor bovenin kreeg vorm in draden die dansten bij aanraking van de wind.

Zo had elk medaillon een eigen thema. De reeks Contemplations was het beste te lezen met intuïtie, gevoel of het derde oog. De vormentaal van Armel Barraud is beïnvloed door volkskunst – van houtsnijwerk op dekenkisten tot graveringen in prehistorische stenen – , universele verhalen en archetypen, middeleeuwse illustraties, miniaturen en de ‘Sanctjes’–collectie van Sint-Catharinadal. Rond 2006 ontwikkelde de kunstenaar haar eigen versie van kantklossen – niet met garen, maar met metaaldraad. De patronen ontstaan met behulp van (metaal) klossen en spijkers die op een patroontekening worden geslagen. Daar maakt de kunstenaar dezelfde heen-en-weerbewegingen als traditionele kantmakers. Het is een uiterst arbeidsintensieve techniek: een paar centimeter kost al snel enkele uren werk. Typisch monnikenwerk.

Het contrast tussen de verlopen muur en het sieraadachtige werk was symbolisch: het verleende schoonheid aan iets wat op het eerste gezicht minderwaardig leek. De wandeling langs de kloostermuur nodigde uit tot reflectie over de betekenis van de ommuring, vroeger én nu.